Γύρω μου στρατόπεδα και αδηφάγες πλατείες, δικάβαλα με μπλε και ¨αγανακτισμένα” ανθρωποειδή να ουρλιάζουν επίθεση των απο πάνω σε κάθε αντίσταση
Και εγώ μόλις έκλεισα τα 22 μου. Ακόμα στη νιότη μου, ακόμα πνιγμένη απ την ευφορία τους. Η θέση μου είναι στο δρόμο με τους εργάτες, τους ανέργους, τους μετανάστες, τους αστέγους… βάζοντας το λιθαράκι μας στη βάση του οδοφράγματος που στήνουμε κόντρα στην εξαθλίωση και καθυπόταξη της ζωής μας.
Τι λέτε να κάνουμε πίσω;
Μπα δε νομίζω