Επιχείρηση “Piñata”, είμαστε όλοι ο εχθρός.
Το 1985, ο συντηρητικός νομικός Günther Jakobs επιδοκίμασε την ανάπτυξη σειράς καινούργιων κατασταλτικών νόμων που ξεκάθαρα έρχονταν σε αντίθεση με την παραδοσιακή αντίληψη του Ποινικού Δικαίου, μιά νέα νομοθεσία που εντός της εγκαινίαζε έναν παράξενο τομέα το οποίο αυτός ονόμασε Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού. Σύμφωνα μ’ αυτή την νομική αντίληψη ποινικοποιούνται συμπεριφορές, τις οποίες οι “αρμόδιες αρχές” μπορούν να θέτουν ώς αξιόποινες, ακόμα και όταν αυτές σαν πράξεις δεν έχουν διαπραχθεί. Ο φερόμενος, λοιπον, ώς δράστης θεωρείτε άξιος τιμωρίας όχι μόνο για κάτι που έκανε, αλλά και για πράξεις που ενδεχομένως θα μπορούσε να πραγματοποιήσει. Ο Νόμος δέν θεωρεί τον πολίτη του κράτους ώς άτομο με πλήρη δικαιώματα αλλά ώς πιθανή απειλή, έναν εχθρό του κράτους με συρικνωμένα δικαιώματα, ή ακόμα καλύτερα, χωρίς καθόλου δικαιώματα. Ωστόσο, λόγω της αστάθειας των πολιτικών συστημάτων στα οποία η ένταση της κοινωνικής αδικίας αποκαλύπτει την ιστορική χρεοκοπία τους, η νομοθεσία για την καταπολέμηση του «εχθρού» δεν είναι πλέον η εξαίρεση, αλλά μάλλον ο κανόνας, σπάζοντας τη λογική σχέση μεταξύ αδικήματος και ποινής, ή μεταξύ του εγκλήματος και της τιμωρίας. Στο τωρινό νομικό σύστημα της ισπανίας, οι συλλήψεις και οι αυθαίρετες έρευνες, χωρίς νομότυπη αιτία, η αδικαιολόγητη βία εκ μέρους των οργάνων της τάξης, η μη τήρηση των εγγυημένων δικαιωμάτων των νομικών διαδικασιών και οι δυσανάλογες ποινές για φανταστικά εγκλήματα, αρχίζουν τώρα να λαμβάνουν χώρα σε τακτική βάση. Έχουμε δεί αυτά τα στοιχεία πρόσφατα, σαν παραδείγματα, στις δίκες των “piqueteros”(1), στην επιχείρηση “Πανδώρα”, στην ετυμηγορία κατά του 4F(2), στην καταδίκη σε ποινή φυλάκισης από το ανώτατο δικαστήριο αυτών που μπλοκάρανε το καταλανικό κοινοβούλιο(3), τα οποία σκιαγραφούν ένα περιβάλλον που δεν αντιστοιχεί πλέον σε ένα σύστημα που βασίζεται σε δικαιώματα, αλλά σε κατάσταση πολιορκίας, δηλαδή, μια συνθήκη χωρίς δικαιώματα. Οι πολιτικοί, η αστυνομία, οι δικαστές, οι εισαγγελείς και τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου συμβάλουν ευχαρίστως στην εδραίωση αυτής της κατάστασης πραγμάτων.
Όλη αυτή η λογική του “εχθρού” αποτελεί την βάση μιάς συνθήκης κατάργησης δικαιωμάτων, αυτό που είναι μια δημοκρατία της ανελευθερίας (δικτατορία). Σε αυτή την αντίληψη ο εχθρός, δεν είναι ο διεφθαρμένος αξιωματούχος, ο επίορκος, ή ο κοινός εγκληματίας, αλλά ο αντίπαλος της υπάρχουσας νομικής και πολιτικής τάξης, ο οποίος αγωνίζεται εναντίον της, είτε με ιδέες είτε με πράξεις. Ο εχθρός είναι ο δημόσιος εχθρός, ο εχθρός του πολιτικού συστήματος, ο οποίος δεν δέχεται τη νομιμότητά του και θεωρεί την ύπαρξή του ως μηχανισμό εγγύησης της ανισότητας και της καταπίεσης. Και το καθεστώς, για να προστατεύσει τον εαυτό του, απομονώνει τον εχθρό του, τον ποινικοποιεί και να τον αναγορεύει σε εγκληματία, δεδομένου ότι η εναντίωση σ’ αυτό είναι ένα έγκλημα, και πράγματι, το χειρότερο έγκλημα απ ‘όλα. Το σύστημα θεωρεί ότι είναι σε πόλεμο με αυτόν τον «εχθρό» και, επομένως, ισχύει το δίκαιο του πολέμου. Όταν ο αρχηγός της αστυνομίας της Βαλένθια, Antonio Moreno, που διορίστηκε από τον Rubalcaba, σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 2012, δικαιολόγησε την ακραία βία που χρησιμοποιήθηκε στις επιθέσεις της αστυνομίας εναντίον των διαδηλώσεων ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση και αναφέρθηκε στους μαθητές/φοιτητες ως “ο εχθρός”, εξέφρασε δυνατά και με την απλότητα ενός κακοποιού, ένα κρατικό μυστικό. Εκείνου που επίσημα ανακοινώθηκε 2 χρόνια αργότερα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διαρρηγνύουν τα ιματιά τους για χαρακτηριστικά “τυπικού φρανκισμού”, όταν στην πραγματικότητα είναι τυπικα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας της κοινοβουλευτικής κάστας. Όχι, το Ποινικό Δίκαιο του εχθρού δεν είναι κληρονομιά της δικτατορίας του Φράνκο, είναι μια εφεύρεση της δημοκρατίας του δικομματισμού.
Ένα εξουσιαστικό σύστημα, αποκαλείται ή όχι δημοκρατικό, αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με τον εχθρό του, ότι κακό και άθλιο επιδιώκει να πολεμήσει, προς το παρόν, η ετικέτα του “τρομοκράτη” είναι η τέλεια περιγραφή αυτού του εχθρού. Για να οριστεί κάθε εχθρός ως τρομοκράτης, ωστόσο, απαιτεί μεγάλη εννοιολογική ευελιξία. Έτσι, στο εξαιρετικά ποικιλόμορφο πεδίο της τρομοκρατίας όλα έχουν μια θέση, από το κάψιμο κάδων σκουπιδιών και τη ρίψη φωτοβολίδων σε δράσεις του ένοπλου αγώνα, από τη διάδοση των ιδεών και των καταλήψεων σε βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Όποιος διαφωνεί με τη μορφή του κράτους ως την ιδανική μορφή μιάς οργανωμένης ελεύθερης κοινωνίας και όποιος εκφράζει αμφιβολίες για την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη ως την ουσία της δημοκρατίας, εμπίπτει στην κατηγορία αυτή, στη γλώσσα της τάξης η διαφωνία αυτή θα ισοδυναμεί με την “ανατροπή της συνταγματικής τάξης, ή την κατάργηση ή τη σοβαρή αποσταθεροποίηση της λειτουργίας των πολιτικών θεσμών”. Έγκλημα γνώμης, αυτό είναι, να έχεις άποψη που είναι αντίθετη με την κυρίαρχη θέαση, φαίνεται να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα φαινομένων. Το ίδιο ισχύει και για τα εγκλήματα σφετερισμού της ιδιοκτησίας και της αντίστασης στις δυνάμεις της δημόσιας τάξης, δηλαδή, η δημιουργία κοινωνικών κέντρων σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και οι διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα. Τα φανταστικά πεδία της “αναρχικής τρομοκρατίας” που αποκαλύφθηκαν από την αστυνομία και τους δικαστές αποτελούν σαφή απόδειξη αυτής της τάσης.
Ο σκοπός της επιχείρησης “Πινιάτα”, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή τον Μάρτιο του 2015 ως το δεύτερο στάδιο της επιχείρησης “Πανδώρα”, ήταν να συλλάβει ανθρώπους οι οποίοι κατηγορούνται ότι ανήκουν σε μια “εγκληματική οργάνωση με τρομοκρατικούς σκοπούς”. Σημειώστε ιδιαίτερα αυτή την αναφορά στους “σκοπούς”, γιατί δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι όσοι συνελήφθησαν οργανώθηκαν με σκοπό την διεξαγωγή, πολύ λιγότερο να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την διενέργεια, ενεργειών που θα μπορούσαν να οριστούν ως τρομοκρατικές, ακόμη και με την ευρεία χρήση του όρου. Η εν λόγω οργάνωση, με την οποία πολλοί από τους συλληφθέντες δεν είχαν καμία σχέση, το Grupos Anarquistas Coordinados(GAC, Συντονισμένες Αναρχικές Ομάδες),ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα φόρουμ επαφών μεταξύ ατόμων που μοιράζονταν κοινές ιδεολογικές τάσεις με σκοπό την δημόσια και ανοιχτή προπαγάνδα, με ύπαρξη ιστοσελίδας και διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Στο Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού, ωστόσο, η οργάνωση της αντίστασης είναι εγκληματική από τη φύση της και ως εκ τούτου εγκληματική και τρομοκρατική καθ’ εαυτόν, ένα “σημείο συνάντησης βίαιων ομάδων” που σχεδιάζουν να διαπράξουν “σαμποτάζ και τυχαίες βομβιστικές επιθέσεις” για τους σκοπούς τους “σπέρνοντας τον τρόμο ανάμεσα στους ανθρώπους». Εδώ, μια δικαστική απόφαση γίνεται αποκλειστικά και μόνο με βάση την πρόθεση, η οποία θεωρείται δεδομένη. Ο εχθρός δεν έχει κανένα δικαίωμα κοινωνικής συναναστροφής, ούτε έχει κανένα δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης ή συλλογικοποίησης, το οποίο είναι ο λόγος τόσο που η χρήση του σέρβερ “Riseup” όσο η δημοσίευση ενός βιβλίου(4) και οι συντονισμένες δράσεις , θεωρούνται επαρκείς αποδείξεις των δυνητικών εγκλημάτων, ή ακόμα και άλλων πράξεων που έχουν ήδη γίνει από αγνώστους, όπως εμπρησμοί ΑΤΜ(5) και οι τοποθετήσεις μηχανισμών που δεν εξερράγησαν στις εκκλησίες της Almudena και Pilar, τα οποία χρησιμεύουν για να καταχωριθούν οι συλληφθέντες των επιχειρήσεων υπό τον τίτλο των “τρομοκρατών”.
Ο Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Αστυνομίας, Ignacio Cusidó, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να δηλώσει δημοσίως ότι “αναρχική τρομοκρατία έχει ριζώσει στην Ισπανία”, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η καταπολέμησή της είναι “προτεραιότητα για την αστυνομία”. Αν τα γεγονότα διαψεύδουν αυτές τις ανοησίες, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα. Τα όργανα της τάξης θα φυτέψουν τα αποδεικτικά στοιχεία και οι δικαστές δεν θα επιτρέψουν μαρτυρίες απαλλακτικές για τους κατηγορουμένους. Το Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού μας βυθίζει σε ένα καφκικό σύμπαν, το οποίο έχει πράγματι τη δική του ιδιαίτερη λογική, την λογική του φόβου. Η νεύρωση σε σχέση με την Τζιχάντ και η παρατεταμένη κρίση απειλούν να ξυπνήσουν ένα ολοκληρωτισμό επιτήρησης και υστερίας έλεγχου των μαζών που δεν προοιωνίζει τίποτα καλό. Κακές στιγμές για την ελευθερία, με την αξία της στο χρηματιστήριο να είναι σε ελεύθερη πτώση, και καλές εποχές για τα γεράκια της πολιτικής. Ο φόβος είναι ο εκβιασμός της Εξουσίας, και ένα μέρος της είναι υπέρ μιας εις βάθος εφαρμογής της στρατηγικής αυτής. Οι ταραχές και οι διαδηλώσεις στους δρόμους έχουν πολλές φορές γελοιοποιήσει την αποτελεσματικότητα των δυνάμεων της τάξης, τα μέλη της οποίας είναι ψυχολογικά συνδεδεμένα με την κατασταλτική λειτουργία τους, αλλά δεν μπορούν να εξουδετερώσουν θορυβώδης αστικούς αγώνες ακόμα και με λίγους συμμετέχοντες. Αυτή η γελοιοποίηση είναι μερικές φορές πολύ πιο ανατρεπτική από την εξτρεμιστική προπαγάνδα ή την ρίψη πετρών, αν και δεν είναι η πιο ισχυρή πράξη δολιοφθοράς εναντίον του συστήματος, είναι αυτή που αμφισβητεί πιο αποτελεσματικά τη νομιμότητά του. Έτσι, η επιχείρηση Piñata δεν έχει εξαπολυθεί εναντίον μιας αόριστης αναρχικής τρομοκρατίας, αλλά αντίθετα είναι μέρος μιας στρατηγικής ενός πολέμου που στρέφεται ενάντια στους αποκλεισμένους από το σύστημα, και κατά των κοινωνικών δυνάμεων αντίστασης που εκφράζονται με αναταραχές στους δρόμους. Ενάντια στα πολιτιστικά κέντρα [ateneos], στα κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα [centros okupas], στις συνελεύσεις γειτονιάς, στις αυτόνομες συλλογικότητες εργαζομένων , στις ομάδες που εναντιώνονται στην φυλακή, στις ομάδες που έχουν συσταθεί για την υπεράσπιση περιοχών… Είναι μια εκκαθαριστική επιχείρηση που επιδιώκει να αποτρέψει την συνισταμένη πολλών και μικρών δυνάμεων εν μέσω της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, να γίνει το εφαλτήριο για την ανάδειξη μιας κοινωνικής κρίσης που θα μπορούσε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Όπως είπε ο Cusidó, πρόκειται για μια «προληπτική δράση», δύο λέξεις που πρέπει να ερμηνεύονται με τη στρατιωτική έννοια, επειδή αυτός ο υπηρέτης του κράτους έχει επίγνωση του γεγονότος ότι βρίσκεται σε πόλεμο με έναν ριζοσπάστη εχθρό που αγωνίζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία.
Κάτω το Κράτος! Λευτεριά στους φυλακισμένους!
(1) Υπήρξαν βαριές ποινές σε διαδηλωτές στην γρανάδα γιά παρέμβαση που έγινε έξω απο ένα μαγαζί που ήταν ανοιχτό σε μέρα απεργίας.
(2) 4F είναι μιά γνωστή υπόθεση εξώφθαλμης αστυνομικής σκευωρίας. Το 2006 κατά την επέμβαση της αστυνομίας σε πάρτυ που γινόταν σε κατάτηψη στην Βαρκελώνη ξεσπούν οδομαχίες και ένας μπάτσος τραυματίζεται σοβαρά από γλάστρα. Οι συλλήψεις γίνονται στο σωρό και σε άσχετα σημεία, με 9 άτομα να καταδικάζονται και 4 να καταλήγουν φυλακή.
(3) Διαδηλωτές που συμμετείχαν στην περικύκλωση και το μπλοκάρισμα του καταλανικού κοινοβουλίου καταδικαστήκαν με ποινές φυλάκισης στο ανώτατο δικαστήριο, παρόλη την αθωοτική πρωτόδικη απόφαση.
(4) Η κατοχή της μπροσούρας με τίτλο “Contra la Democracia”, δηλαδή “κατά της δημοκρατίας”, χρησιμοποιείται απ’ την αστυνομία και τους δικαστές σαν αποδεικτικό στοιχείο για τη συμμετοχή στη GAC.
(5) Στην δικογραφία αναφέρονται πάνω από 100 επιθέσεις ATM, που πραγματοποιήθηκαν κυρίως σε διαδηλώσεις.
Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες με περίπλοκες καταστάσεις να διαφαιίνονται στον ορίζοντα γύρω απο τo Κοινωνικό Κέντρο “doble o nada” και το αυτοοργανωμένο χώρο “La Cueva¨. Δεν έχουμε μόνο βρεθεί στο στόχαστρο της κεντρικής κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον του ελευθεριακού κινήματος , αλλά και δύο από τους συντρόφους μας έχουν συλληφθεί από αυτό το ολοκληρωτικό καθεστώς που ονομάζεται δημοκρατία. Το να περιγραφούν τα αισθήματα μας απέναντι σε ένα τέτοιου μεγέθους γεγονός είναι επώδυνο, η οργή και απόγνωση που μας έχει προκληθεί δεν έχει όρια. Το ίδιο συμβαίνει και απέναντι στην βίαιη κατασταλτική εισβολή σε ένα χώρο που δουλέψαμε σκληρά για να το “χτίσουμε”. Ωστόσο η συνειδητοποίηση οτι το κράτος έχει απαγάγει δύο απο εμάς είναι κάτι το απερίγραπτο. Ως εκ τούτου, με τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία θα προσπαθήσουμε δημόσια να εξηγήσουμε τη θέση μας μπροστά σε μια τέτοια επιχείρηση προσπαθώντας να περιγράψουμε το πολιτικο και κοινωνικό πλαίσιο της, όπως και την μηντιακή της διαχείρηση.
Την Δευτέρα 30 Μαρτίου στις 06.00 περίπου τα ξημερώματα, οι ένοπλοι φρουροί του καθεστώτος εισέβαλαν και έλεγξαν με βία το σπίτι ενός εκ των συντρόφων μας πραγματοποιώντας ουσιαστικά την σύλληψη του με τη συκοφαντική κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση με τρομοκρατικούς σκοπούς. Βιβλία, κείμενα, αυτοκόλλητα, υπολογιστές και κινητά κατασχέθηκαν, όπως και ο μισθός της συγκατοίκου του συλληφθέντα.Εν τω μεταξύ, ένας δεύτερος σύντροφος συλλαμβάνεται στην πόρτα του σπιτιού του κατά την έξοδό του για να πάει στην δουλειά του. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο σπίτι του για να πραγματοποιηθεί η έρευνα, κατηγορώντας και αυτόν ότι ανήκει σε αυτή την υποτιθέμενη εγκληματική οργάνωση. Κατασχεθήκαν πάνω κάτω τα ίδια, βιβλία, φυλλάδια, αυτοκόλλητα, υπολογιστές και τηλέφωνα. Παράλληλα σύντροφοι μας προειδοποιούν ότι η επιχείρηση εξελίσσεται σε ολόκληρη την χώρα, και δεν ψάχνουν μόνο σπίτια και συλλαμβάνουν συντρόφους, αλλά εισβάλλουν σε διάφορα κοινωνικά κέντρα σε περιοχές όπου πραγματοποιούνται συλλήψεις. Το σοκ είναι πολύ μεγάλο και στο μυαλό μας εμφανίζονται συνεχώς εικόνες, ειδήσεις και σχόλια σχετικά με την πρόσφατη επιχείρηση Πανδώρα. Που με τον ίδιο τρόπο στις 16 Δεκεμβρίου του 2014 , συλλάβαν 11 ανθρώπους απο τον Ελευθεριακό χώρο, με 7 απο αυτούς να προφυλακίζονται για ένα μήνα. Αυτή η κεντρική επιχείρηση ενάντια στην αναρχία δεν έχει ακριβή ημερομηνία έναρξης, αλλά πάνω κάτω μπορεί να οριστεί το Νοέμβριο του 2013. Τότε συνελήφθησαν πέντε άτομα από τον αναρχικό χώρο στη Βαρκελώνη, εκ των οποίων τα δύο είναι ακόμα προφυλακισμένοι. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα πλαίσιο έξι χρόνων καπιταλιστικής κρίσης, με κοινωνικές αναταραχές, διαφθορά, εξώσεις, δύο γενικές απεργίες, απολύσεις, ΕΡΕ*, μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, μεταρρύθμιση του δικαίου της δημόσιας ασφάλειας, μεταρρύθμισης του ποινικού κώδικα, τον τερματισμό της βασκικής σύγκρουσης, με άγρια αστυνομική καταστολή στις διαδηλώσεις ενάντια στη μοναρχία, την πολιτική τάξη και τους καπιταλιστές, δημοψηφίσματα, τα κόμματα να λαϊκίζουν, και τελικά στην κατάρρευση του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου διαχείρισης..
Το κράτος είναι στην γωνία αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις ψεύτικες υποσχέσεις και προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει σε μία κοινωνία κουρασμένη να ζεί συνεχείς μεταβάσεις στο πουθενά.Μιά κοινωνία που στέκεται αμήχανα και πάλι μπροστά στην ξεδιάντροπη λεηλασία της απο τους τραπεζίτες. Με την δημοκρατία να κατρακυλά οι εκμεταλλευτές νιώθουν να τρίζουν οι καρέκλες τους και τους είναι απαραίτητος ένας αποδιοπομπαίος τράγος για να δικαιολογήσουν την κρατική τρομοκρατία και την αστυνομική βία που τους προστατεύει. Και πάλι τον ρόλο αυτόν θα το δώσουν σtους αναρχικούς και ελευθεριακούς, δεν είναι κάτι νέο για εμάς. Σ’ όλη την ιστορία της η αναρχία είναι το μαύρο πρόβατο, που όμως δεν έχει γονατίσει μπροστά σε κανένα κράτος και εξουσία, δεν είναι η πρώτη και όχι η τελευταία που θα γίνονται αυτού του είδους πολιτικές επιδρομές εναντίον των χώρων μας και των συντρόφων μας. Μακριά από τις λογικές θυματοποίησης, οι συνειδήσεις μας είναι εφησυχασμένες και το κεφάλι μας ψηλά, δεν μας καταδιώκουν για αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε, αλλά για αυτό που είμαστε και οι πολιτικές και οικονομικές εξουσίες δεν θέλουν να είμαστε: απείθαρχοι και ελεύθεροι.
Η ιστορία παραμένει ο καλύτερος σύμμαχος μας, βάζει τον καθένα στη θέση του, αυτοί που κυβερνούν τώρα και οι εντολοδόχοι τους , θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται ότι η ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει. Μπορούν να χειραγωγήσουν τον Τύπο, την κοινή γνώμη,να είναι αυτοί ήρωες σε ένα παιχνίδι με κακούς, αλλά όποιος εφαρμόζει καταστολή είναι κατασταλτικός μηχανισμός, όποιος βασανίζει είναι βασανιστής, και ως τέτοιους θα τους θυμούνται. Οι ελευθεριακοί και οι πρακτικές τους έχουν παίξει διαφορετικούς ρόλους σε όλη την ιστορία, αλλά αναγνωρίζονται ως άνθρωποι με ισχυρές αρχές που αγωνίζονται για το κοινό καλό, την ελευθερία. Συνεχίζουμε την κληρονομιά τους και γνωρίζουμε ποιες είναι οι συνέπειες, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά τους εχθρούς της ελευθερίας, για την οποία πολλοί και πολλές κατέληξαν στη φυλακή, σε εκτελέσεις και ομαδικούς τάφους.
Ευχαριστούμε πολύ όλους αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας έχουν “ζεστάνει” με την αλληλεγγύη τους σ’ αυτο τον σκληρό χρόνο, ευχαριστούμε γιατί μας έκανε να μην νιώθουμε μόνοι μας. Θα νικήσουμε
Σε δικτατορία ή δημοκρατία ο αγώνας συνεχίζεται.